بشر ، در گوشه ي محراب خواهشهاي جان افروز

نشسته در پس سجاده ي صد نقش حسرت هاي هستي سوز

به دستش خوشه ي پر بار تسبيح تمنا هاي رنگارنگ

نگاهي مي کند سوي خدا از آرزو لبريز

شب و روزش "دريغ" رفته و ايکاش آينده است

من امشب هفت شهر آرزو هايم چراغان است

زمين و آسمانم نور باران است

کبوترهاي رنگين بال خواهش ها

بهشت پر گل انديشه ام را زير پر دارند

صفاي معبد هستي تما شايي است

جهان در خواب

تنها من ، در اين معبد در اين ، محراب

دلم مي خواست بند از پاي جانم باز مي کردند

که من ، تا روي بام ابرها ، پرواز مي کردم

از آنجا ، با کمند کهکشان ، تا آسمان عرش مي رفتم

در آن درگاه درد خويش فرياد مي کردم

دلم مي خواست دنيا رنگ ديگر بود

دلم مي خواست دنيا خانه مهر و محبت بود

چه شيرين است وقتي سينه ها از مهر آکنده است

چه شيرين است وقتي زندگي خالي ز نيرنگ است

...........

ممنون از حضور صميمانه شما.

شما هم لينک شديد.