چقدر دقيقه ها سنگين ميگذرند... اين سکوت آرام و قرار را از من ربوده... گويي فريادي در راه است... دلم چون پرنده اي خود را به ديوارهاي غم گرفته تنم مي کوبد... کاش کسي تو را از من نگيرد.... کاش دستانت را اين بهار به دستانم هديه کنند...