پرنده ی قشنگی بود و پر زد..                           رفیق روز تنگی بود و پر زد..
خیال کردم دلش دنباله عشقه..               پی خوش آب و رنگی بود و پر زد..

اگه سکه دو رو داره ، اسیر دست بازاره
نه عشقی داره تو کارش ، نه مهری داره بازارش

تو که سکه نبودی یار بودی،                       به ظاهر عاشق و غمخوار بودی
من و گمراه کردی وای بر من!                           تو هم افسونگر و مکار بودی

خیال کردم که تو فصل بهارم..                               بهار و یارو قلب بیقرارم..
خیال کردم که تو قلب بهشتم..                از این بهتر نمی شه سرنوشتم..

 پرنده رفت و گل پژمرد و دل مرد،             پرنده رفت و عشق و با خودش برد

اگه سکه دو رو داره ، اسیر دست بازاره
نه عشقی داره تو کارش ، نه مهری داره بازارش

چطور پنهون میکردی از من اون روزو،  چطور پنهون میکردی عطر گیسوتو
 منی که عطر گیسوتو به یک دنیا نمی دادم،
                                     
                                      چی شد من عاقبت از چشم مشتاق تو افتادم!!!؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
قسم به عشقمون قسم ، همش برات دلواپسم  
قرار نبود اینجوری شه ،     یهو بشی همه کسم

راستی چی شد! چه جوری شد! اینجوری عاشقت شدم
شاید میگم تقصیر توست ، تا کم شه از جرم خودم
 
به ملاقات آمدم ببین که دلسپرده داری
چگونه عمری از احساس عشق شدی فراری

نگاهم کن دلم را عاشقانه هدیه کردم
تو دریا باش و من جویبار عشق و در تو جاری
 
من از پروانه بودنها ، من از دیوانه بودنها 
من از بازی یک شعله سوزنده که آتش زده بر دامان پروانه نمیترسم
 
من از هیچ بودنها، از عشق نداشتن ها، از بیکسی و خلوت انسانها میترسم

من از عمر رفاقتها، من از لطف صداقتها ،
من از بازی نور در سینه بی قلب ظلمتها نمیترسم

من از حرف جداییها ، مرگ آشناییها ، من از میلاد تلخ بی وفاییها میترسم

راستی چی شد! چه جوری شد! اینجوری عاشقت شدم
شاید میگم تقصیر توست ، تا کم شه از جرم خودم..

 

چه ساده ام که به عشقت هنوز پابندم
به روزگار خودم جای گریه می خندم
 
چه ساده ام که پس از این هزار و هجده سال
هنوز هم به قراری که بسته ای بندم:
 
که می رسیّ و برای همیشه می مانی
و می دهی به نفس های خسته ام جانی
 
به انتهای خودم می رسم به این بن بست
همیشه قصه ی بی سرپناهی ام این است
 
همیشه آخر هر اتفاق می بازم
برنده باشی اگر،من به باخت می نازم

نشسته کنج قفس یک پرنده ی زخمی
تو حال خسته ی من را چگونه می فهمی؟

پرنده ایّ و قفس را ندیده ای هرگز
تو طعم تلخ قفس را چشیده ای هرگز؟

نشسته زیر پرت آسمان...چه خوشبختی
همیشه دور و برت آسمان...چه خوشبختی

تو از پرنده ی بی بال و پر چه می دانی؟
تو ای پرنده ی پر شور و شر...چه می دانی؟

دوباره سادگی ام کار می دهد دستم
نمی شود که از عشقت گذشت،دلبندم!
 
اگر چه سر به هوایی،قرار یادت نیست
هنوز هم به قراری که بسته ای بندم
 
هنوز هم که هنوز است حین هر باران
تو را برای نفس هام آرزومندم
 
تو سهم عاشقی ام...  نه ،نبوده ای هرگز
به روزگار خودم جای گریه می خندم