کاش آن آینه ای بودم من

گل صد بوسه ناب

کوپه های قطار می دانند،                من و تو کفش های منفردیم
لنگه های جدا و آواره ،                     جاده های غریب و منجمدیم
کوپه های قطار می فهمند ،  
                                                  من و تو تکه تکه می خندیم..
روی یک ریل می رویم ولی ،
                                                    دل به دیدار هم نمی بندیم
  
پشت هم هوکشان و هوکشان ،
             گوش این لحظه ها نمی شنود
                                ما شبیه دو خط تیره شدیم
                                                     ما شبیه دو تکه عاشق بد

عاقبت ریل پیر مرد و شکست ،                 کوپه های قطار لرزیدند
 بین این کوپه های نرسیده ،
                                                      کوپه های من و تو خندیدند

من و تو کنج دره ایم ولی ،            دست هامان شبیه آهن نیست
                 
                          ما شکستیم و دست ها ماندند
                          دستهایی که سبز و نامرئی است

من و تو در پلان پایانی ،
                   ته یک جاده پیش هم هستیم
                                    کفش هایی که جفت هم هستند ،
                                                                کوپه هایی که.......
                                                                                            [ صحنه را بستیم ]

شعر: سارا ناصر نصیر

من چه کنم خیال تو منو رها نمی کنه

اما دلت به وعده هاش یه کم وفا نمی کنه

من ندیدم کسی رو که مثل تو موندگار باشه

آدم خودش رو که تو دل اینجوری جا نمی کنه

شبی به دست من از شوق سیب دادی تو

نگو که چشم و دلم را فریب دادی تو

تو آشنای دل خسته ام نبودی  حیف

و درد را به دل این غریب دادی تو.