من نه آنم که با هرکه از راه دور و نزدیک رسید

و گفت سلام به آسانی کنار آیم !
ولی کنار تو را دوست دارم !!
به کنارت آمدم و با تو کنار آمدم...
ولی تو مرا کنار گذاشتی که ثابت کنی
کناره گرفتن هم میتواند
راهی برای رسیدن به آن "کرانه بی کران" باشد !

چند روز دیگر که به سرعت باد از کنار شمع ها  گذشتی،
به یاد بیاور که همیشه "اتفاق" درست وقتی که نباید می افتد ...
به یاد بیاور چه راز ها که سر به مهر مانده اند هنوز،
چه نیاز ها که بر سر مهر مانده اند هنوز ،
چه درد ها که هنوز هم نیازمند مهر تو هستند 
و تو بی تاب، بی مهر، بی یاد‌، بی من در کنارت، بی خودت کنار دلواپسی من،
دل به دریایی زده ای که هیچ اش کناره نیست ...

و من کنار خاطراتت، تمام لحظاتمان را در کرانه این ساحل پرخروش مرور میکنم
 و – چون تو خواسته ای - با نبودنت هم کنار آمده ام 

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
                                       و مهربانی دست زیبایی را  خواهد گرفت.

روزی که کمترین سرود بوسه است
                                      و هر انسانی برای هر انسانی برادری است.

روزی که مردم دیگر در خانه‌هایشان را نمی‌بندند.
                                      قفل افسانه‌ای است و  قلب برای زندگی بس است...

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
                                      تا تو بخاطر آخرین حرف به دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف زندگی است
                                     تا من بخاطر آخرین شعر  رنج جستجوی قافیه نبرم.

روزی که هر لب ترانه‌ای است تا کمترین سرود بوسه باشد.
                                    
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی
                                      و مهربانی با زیبایی یکسان شود

روزی که ما برای کبوترهایمان دانه بریزیم...
                         و من آن روز را انتظار می‌کشم
                                                          حتی اگر روزی
                                                                          که دیگر نباشم...

دیگر بساط زندگی ام را به هم نزن

با هر نگاه ساده ،دم از می روم  نزن

هرگز دلم بدون تو خرم نمی شود

با رفتنت، کویر دلم را رقم نزن

قامت نبند ، پشت سرت را نگاه کن

تنها، بدون من به ثریا قدم نزن

در التهاب رفتنت آشوب می شوم

پلکی برای آتش جانم به هم نزن

با من بمان ،بهانه صبحی سپید باش

دیگر سخن از اینکه به هم می زنم ،نزن

تو کیستی که من این گونه بی تو بی تابم              شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.
تو چیستی که من از موج هر تبسم تو                           به سان قایق سرگشته روی گردابم!
                  تو در کدام سحر، برکدام اسب سپید
                               تو را کدام خدا، تو از کدام جهان
                                            تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف
                                                          تو در کدام چمن، همره کدام نسیم
                                                                                                 تو از کدام سبو...

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه                        چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
                                   مدام پیش نگاهی ،مدام پیش نگاه
کدام نشأه دویده است از تو در تن من                           که ذره های وجودم تو را که می بینند
                                  به رقص می آیند!     سرود میخوانند!
 
چه آرزوی محالی است زیستن با تو                           مرا همین بگذارند یک سخن با تو :
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!                              به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!
بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف                                         ستاره ها را از آسمان بیار به زیر!
تو را به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند                 هر آنچ خواهی از من بخواه، صبر مخواه!
                                   که صبر راه درازی به مرگ پیوسته است!
          تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
                              تو دور دست امیدی و پای من خسته ست

                                          همه وجود تو مهر است و جان من محروم
                                                            چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است.