کم کم یاد خواهی گرفت تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دوست و زنجیر کردن یک روح را
اینکه عشق تکیه کردن نیست و رفاقت، اطمینان خاطر
و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستندو هدیه‌ها، معنی عهد و پیمان نمی‌دهند ...
کم کم یاد میگیری که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری
باید باغ ِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.
یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی که محکم باشی پای هر خداحافظی یاد می‌گیری که خیلی می‌ارزی

انتظار شناسنامه شیعه است، هویت و اعتبار اوست. شیعه با انتظار زنده است و با انتظار معنا می یابد. هر کس خود را شیعه می داند باید منتظر باشد.

انتظار روایت عشقست. رمز پایداری و استقامت و حبل المتین همه آنانی که می خواهند با عشق زندگی کنند. پرشکوه ترین و سترگ ترین مفهوم بودن و رمز جاودانگی آنانی که نمی خواهند جاهلانه بمیرند.

داستان انتظار داستان هستی است. سبزترین و با طراوت ترین فصل هستی، انتظار است.

بی انتظار جهان مرده است و زندگی معنا و مفهوم خود را از دست می دهد. بی انتظار چشمه ها خاموش می شوند و کوه ها تاب ایستادن ندارند. بی انتظار بهار بی معناست، تابستان بی معناست، پاییز بی معناست، زمستان بی معناست، بی انتظار گردش آسمان ها و زمین بی معناست.

انتظار همیشه جاریست، زلال و شفاف. از جنس رویش است، سبز؛ آری انتظار همیشه سبز است.

جلوه گل عندلیبان را غزلخوان می کند

نام مهدی صد هزاران درد درمان می کند

مدعی گوید که با یک گل نمی آید بهار                  من گلی دارم که دنیا را گلستان می کند

«فاطی»